In het zuidwesten van Colombia, op zo’n 28 km van de Departementale hoofdstad Cali, ligt de stad Palmira Valle. Dé plek waar we het Corjuconi-huis vinden en Annik’s plaats van bestemming. Het Corjuconi-huis wordt volledig gefinancierd vanuit Juconi Nederland en vormt de focus van al onze inspanningen. Hier spannen hulpverleners zich dag in dag uit in om straat- en zwerfkinderen een veilige en droge thuishaven te bieden.
Het opvanghuis bevindt zich in één van de gevaarlijke wijken van Palmira die we in ons voorgaande blog beschreven. Hekken omringen het Corjuconi-huis, zodat de kinderen hier afgeschermd van het gevaar kunnen spelen. Binnen de veilige muren van het opvanghuis vindt Annik echter een oase van ontwikkeling. Van danslessen in het leslokaal tot huiswerkbegeleiding in de studieruimtes; de leraren en maatschappelijk werkers in het Corjuconi-huis zitten niet stil.
De ouders
Naast intensieve hulp en begeleiding van de kinderen, worden ook de ouders sterk betrokken bij de hulpverlening. De kinderen in het Corjuconi-huis wonen namelijk vaak nog wel bij hun familie, maar vanwege gebrek aan geld en lange werkdagen is er geen tijd om voor hen te zorgen. Als de kinderen niet in het opvanghuis terecht zouden kunnen, zouden zij dan ook aan hun lot overgelaten worden en op straat rondzwerven.
Om deze reden worden in het Corjuconi-huis ouderbijeenkomsten georganiseerd. Tijdens deze bijeenkomsten bieden de hulpverleners ouders ondersteuning en begeleiding bij de opvoeding van hun kinderen. Een onderdeel hiervan is het invullen van een vragenlijst over het kind, iets wat Annik ter plekke heeft mogen meemaken.
In deze vragenlijst komen vragen terug als ‘Wat is de lievelingskleur van uw kind?’, ‘Wie is de beste vriend van uw kind?’ en ‘Wat maakt uw kind blij of verdrietig?’. Vervolgens worden dezelfde vragen aan het kind zelf gesteld. Op deze manier kunnen maatschappelijk werkers inschatten hoe betrokken de ouders bij het leven van hun kind zijn. Vervolgens spelen de hulpverleners hier op in met begeleiding en interventies.
Tevens worden er cursussen aangeboden aan de ouders om hun kansen op een betere baan te vergroten. Zo is er voor de vrouwen een naaiatelier, waar ze met een naaimachine leren werken en kleding leren maken en repareren. Het komt echter regelmatig voor dat ouders niet meer komen opdagen. De denkwijze in Colombia is namelijk sterk op de korte termijn gericht en het verdienen van geld in het hier en nu. Investeren voor een betere baan op de lange termijn is een denkwijze die ze hier niet kennen. Toch geven de hulpverleners het niet op.
Andere opvanghuizen
In de omgeving bevinden zich ook andere opvanghuizen voor kinderen die helemaal geen contact meer hebben met hun familie. Die kinderen wonen echt in het opvanghuis en zijn een stuk ouder dan de 5 tot 9 jarigen uit het Corjuconi-huis. Ook aan een aantal van deze opvanghuizen brengt Annik een bezoek. De verschillende opvanghuizen in het gebied houden contact met elkaar en hoewel het Corjuconi-huis de focus is van onze inspanningen, wordt zo nu en dan op projectbasis ook hulp geboden aan deze opvanghuizen.
Tijdens haar bezoek van een aantal jaar geleden bezocht Annik eveneens een aantal van de andere opvanghuizen in de omgeving. Vooral de slaapzalen in de opvanghuizen zijn haar bijgebleven. Rijen stapelbedden, weinig licht en geen privacy is wat ze hier tegenkwam. Eén jongetje had een diploma op school gehaald en boven zijn bed gehangen. Een vertederende, maar tegelijk hartverscheurend aanblik op de verder kale, sfeerloze muren.
Dit keer is er echter flink wat verbeterd. De muren en plafonds zijn wit geverfd en vernieuwd en er zijn nieuwe lampen opgehangen. Hierdoor oogt de ruimte al een stuk frisser en lichter dan voorheen. Zo zie je dat een kleine verbetering al een groot verschil kan maken voor de kinderen. Zij zijn degenen die hier dag in dag uit wonen, iets wat wij ons met onze Westerse standaarden nauwelijks voor kunnen stellen.
Relativeren
Dat is iets wat je in Colombia zeker leert: relativeren. De mensen zijn onwijs trots om Annik hun woning te laten zien, ook al is het één grote ravage en komt de helft van de inboedel van de straat. Annik bezocht bijvoorbeeld een aantal gezinnen in een gedeelde woonruimte. In het regenseizoen loopt hier de hele woonkamer onder en kan de afvoer de hoeveelheid water niet meer aan. De riolering is hier echter ook op aangesloten, waardoor er allerlei rommel en ongedierte door de woonkamer drijft. Toch zijn ze blij dat ze een huis hebben en laten ze maar wat graag zien wat ze hebben. Een ander zijn afval, is voor hen een waardevol bezit.
Terug van weggeweest
Dat was het. De reis zit er weer op. Wat een indrukwekkende en impactvolle ervaring was het. Niet alleen is Annik zich bewust geworden van de grote culturele verschillen, maar ook heeft het bezoek aan Colombia voor een gezonde dosis relativering gezorgd. Je leert weer even waarderen hoe goed wij het hier hebben en hoe hard het nodig is om de kinderen in Colombia te steunen. Ieder kind verdient het namelijk om in een veilige omgeving te leven, gewaardeerd te worden, drie maaltijden per dag te krijgen en naar school te kunnen. Help jij ook mee? Steun de kinderen en doneer.