Tijdens de reis naar Colombia ontmoette Annik verschillende kinderen met aangrijpende verhalen. Het zijn situaties die een onuitwisbare impact achterlaten op de kinderen.
Maak kennis met George. George is een intelligente jongen van 14 jaar oud. Hij woont bij zijn oma en gaat dagelijks naar het Corjuconi opvanghuis. Hier komt hij al vanaf een zeer jonge leeftijd en hij heeft grootse plannen voor de toekomst. Zijn toekomstambitie? Brandweerman worden. De echte droom van George is echter om bij zijn moeder te wonen.
George heeft twee halfbroertjes, die ook naar het opvanghuis gaan. Zij wonen wel bij hun moeder en haar vriend. Voor George is hier echter geen plek. Een onbegrijpelijke situatie voor een kind en een harde realiteit voor een puber. Het is dan ook niet zo gek dat dit een onuitwisbare impact op George heeft achtergelaten.
Annik zocht George thuis op tijdens haar recente bezoek aan Colombia. Dit is hun tweede ontmoeting sinds haar eerdere bezoek een aantal jaar terug. De thuissituatie van George is onveranderd. Het kleine vrolijke jongetje heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een onbegrepen tiener. Zijn toekomstambitie heeft hij bijgesteld naar profvoetballer. Met de juiste steun en scholing zou hij echter veel meer kunnen worden dan dit. Het is namelijk een slimme jongen, beperkt door een gebrek aan liefde.
Liefde maakt slim
Wanneer kinderen niet de zorg en liefde ontvangen die een kind zou horen te krijgen, kunnen zij volgens onderzoek beperkt worden in hun ontwikkeling. Kinderen met zorgzame ouders groeien vaker op tot gelukkige en gezonde volwassenen. Dit komt niet alleen doordat ze minder reden hebben om zich ongelukkig te voelen, maar doordat hun hersenen zich dankzij ouderliefde op een andere manier ontwikkelen (Bron: Intermediair).
Juist bij kinderen is het brein extra beïnvloedbaar. De optelsom van ervaringen vormt onze persoonlijkheid. Groot en klein kinderleed sturen hierbij de ontwikkeling van het hersennetwerk. Hetzelfde netwerk dat emoties, gedrag en intellectuele vermogens kanaliseert (Bron: Intermediair). Dit zorgt er niet alleen voor dat kinderen die minder liefde ontvangen slechter kunnen leren, zich angstig gedragen en heftiger reageren op stressvolle gebeurtenissen, maar ook dat zij later minder liefdevol zullen optreden richting hun eigen kinderen.
Om hier verandering in te brengen, wordt er geregeld door Juconi een workshop aan groepen ouders gegeven. Tijdens deze workshop leren ze de ouders hoe ze bijvoorbeeld hun kinderen kunnen opvoeden en hoe ze met ze om moeten gaan. De ouders hebben vaak vanuit huis bepaalde ouderliefde ook niet gekregen, waardoor ze deze ‘gewoonte’ doorgeven aan hun kinderen. Daarnaast wordt er door de medewerkers in het opvanghuis ook veel aandacht en liefde gegeven aan de kinderen.
Angst voor het onbekende
Deze angst is iets waar Annik vrij snel mee geconfronteerd wordt tijdens haar bezoek. Veel van de kinderen vinden het spannend om haar te ontmoeten en reageren angstig en terughoudend. De wereld van de kinderen is klein en de meerderheid heeft nog nooit een Westerse vrouw gezien. Na een aantal dagen weet ze echter hun vertrouwen te winnen en durven de kinderen zich al iets meer open te stellen.
Eén van de kinderen die ze ontmoet is de trots van het opvanghuis. Er is namelijk voor het eerst een Venezolaans jongetje, Jesús David, in hun midden. De almaar verslechterende situatie in Venezuela drijft vele mensen de grens over, op zoek naar een beter bestaan. Jesús David is dan ook samen met zijn moeder en zus gevlucht en heeft asiel gekregen in Colombia. Zijn vader is nog achtergebleven in Venezuela. Aangezien Jesús zijn moeder nog geen werk heeft gevonden in Colombia, komt hij dagelijks naar het opvanghuis.
Zoals Annik een bijzonderheid was, zijn ze op veel plekken in Colombia ook geen andere buitenlanders gewend. Voor de mensen in het Corjuconi-huis is het daarom erg bijzonder om een Venezolaanse jongen te mogen verwelkomen. Iets wat ze Annik maar al te graag willen laten zien. De komende tijd zullen Venezolanen in Colombia echter eerder regel dan uitzondering worden.
Een onvergetelijke verjaardag
Niet alle ouders laten het er bij zitten. Een betrokken, alleenstaande vader wist de verjaardag van zijn kind Juan Manuel in een bijzondere dag te veranderen. Normaalgesproken mogen alle kinderen in het opvanghuis die in een specifieke maand jarig zijn, op de laatste maandag van die maand gezamenlijk hun verjaardag vieren. De vader van Juan Manuel wilde er echter een extra speciale dag van maken en iets doen op de dag zelf.
De dag van de verjaardag kwam de vader daarom naar het tehuis met taart. Samen met zijn zoon en de andere kinderen in het tehuis vierde hij feest. Een bijzonder en mooi tafereel. Het komt in Colombia namelijk niet vaak voor dat de vader de zorg voor het kind op zich neemt en dan ook nog zo betrokken is. De moeder is voor werk en een andere man naar de stad vertrokken. Er is geen geld om elkaar op te zoeken en het jongetje mist zijn moeder enorm. Dit maakt een gebaar als dit extra troostrijk.
Vele verhalen
De beschreven verhalen zijn slechts een greep uit de vele verhalen die Annik in Colombia te horen heeft gekregen. Het liefst zou je al deze kinderen een knuffel willen geven en de situatie voor ze op willen lossen. Maar dat kan helaas niet. Met de steun van Juconi bieden we hen echter wel een veilige haven, waar deze kinderen de aandacht, erkenning en scholing krijgen die ze verdienen. Als padrino kun je deze kinderen bovendien laten zien dat er wel degelijk iemand is die naar ze omkijkt.
In ons volgende blog meer over het Corjuconi-huis en haar omgeving!